In september 1988 ging ik voor NRC Handelsblad naar Thessaloniki (Griekenland) voor de UEFA-Cupwedstrijd PAOK – Napoli. Bij PAOK was sinds kort Rinus Israel trainer, bij Napoli speelde Diego Maradona. Ik mocht Israel interviewen samen met Lex Muller van het AD, Leo Verheul van VI en VI-fotograaf (wijlen) Robert Collette. En natuurlijk kon ik dan Maradona zien spelen – misschien wel ontmoeten.
Ik had in Thessaloniki een kamer gereserveerd in het luxe hotel Makedonia Palace, aan het water, de Golf van Thessaloniki. Dat Napoli er met Italiaanse journalisten zou logeren, was me nog niet bekend. De wedstrijd zou op donderdag worden gespeeld.
Nadat ik mij op mijn kamer had geïnstalleerd, besloot ik met de lift naar beneden te gaan om een kijkje te nemen in de lounge waar waarschijnlijk wel een bar was en mogelijk enkele winkeltjes. Toen ik de lift uitstapte werd ik overweldigd door een enorme mensenmassa. Italianen, dat hoorde ik meteen. (Op woensdagavond hadden wij een afspraak met Israel, in het hotel waar PAOK verbleef.)
Ik was nog niet uitgestapt of achter mij ging een andere liftdeur op. De mensenmassa stortte zich onmiddellijk op het mannetje dat uit de lift kwam. ‘Diego, Diego, Diego’, riepen ze in koor. Hé, was dat niet Diego Maradona? Ja, dus.
Maradona glimlachte en wandelde in trainingspak als een kleine vorst door de volle lounge, fluisterde iets in het oor van een of andere medespeler in trainingspak en schuifelde met de borst vooruit naar een winkeltje in een hoek. Het was zo’n souvenirwinkeltje waar je ook héle dure sieraden en horloges kon kopen. Maradona liep naar binnen, sloot de deur achter zich en liet het peloton achtervolgers buiten staan.
Na een paar minuten zagen we (ik was nieuwsgierig aangesloten) Maradona met een winkeljuffrouw binnen bij de etalage staan en naar een paar ringen wijzen. De achtervolgers die het tafereel van buiten door het etalageraam aanschouwden, adviseerden de kleine ring te kopen, totdat hij een schitterende met diamanten versierde ring omhoog hield. Si, si, si, sei grande, riep het peloton in koor.
Maradona liet het kleinood inpakken in een doosje en met een strik versieren. Trots lachend, het doosje met strik omhooghoudend, wandelde hij vervolgens door de lounge. Achter hem zong het peloton dansend, springend en klappend met de handen ‘Ho visto Maradona, o mamamama, lo sai perché mi batte corazon, ho visto Maradona, o mamamama’. Maradona zweeg en lachte slechts. Schielijk schoot hij tenslotte de lift in.
Laat op de avond zag ik hem weer in levende lijve. Tegen een uur of tien was ik opgestegen naar het restaurant op de hoogste verdieping van mijn hotel voor zo’n heerlijke Griekse maaltijd plus (natuurlijk) Griekse wijn. Er was bijna niemand. Ik ging alleen aan een tafeltje zitten. In een hoek zat een gezelschap van een man of tien gezamenlijk te eten en luidkeels te praten. Een van de mannen zag mij alleen zitten en zwaaide naar me met de bedoeling mij aan hun tafel te krijgen.
Ik gehoorzaamde en voegde mij bij het gezelschap. De man maakte een stoel vrij en zette mij recht tegenover Diego Armando Maradona, nota bene! De man stelde ons aan elkaar voor, waarop ik opstond en Maradona een hand gaf. Maradona lachte, reikte mij zijn hand, zei iets en liep weg. De rest van het gezelschap riep hem nog na, maar Maradona was al verdwenen. Zonder te groeten.
Het werd nog gezellig en laat aan tafel, met al die Spaans sprekende mannen aan de Griekse wijn, ouzo en metaxa. De man naast me verontschuldigde zich voor de verdwijning van de VIP en zei iets van dat Maradona nog moest voetballen. Of ik dat wist én begreep?
De volgende avond begaf ik me naar het Toumba-stadion. Daar ontmoette ik ver voor de wedstrijd Lex Muller, Leo Verheul, Robert Collette en Rinus Israel (die geen Grieks sprak maar met steun van een Duits sprekende Griekse hulptrainer, de tactiek doornam). Op het veld was Maradona met zijn medespelers aan zijn show begonnen. In het al volle stadion (met bijna 30.000 toeschouwers een échte Griekse heksenketel) genoot het temperamentvolle volk van de trucjes van de Argentijn en de vele aanwezige Italianen zongen hem toe.
Maradona zwaaide – als een kind genietend van alle opgeëiste aandacht – naar de toeschouwers, terwijl hij de bal achteloos van zijn voet naar zijn dijbeen, zijn enkel, zijn wreef, zijn borst, zijn nek, zijn hoofd en zijn rug liet stuiten, zoals hij dat als 12-jarig jongetje al in de pauze van een wedstrijd van zijn club Argentinos Juniors voor een vol stadion had gedaan.
Onder luid applaus en euforisch gezang verliet Maradona vlak voor het begin van de wedstrijd zwaaiend het veld. De wedstrijd eindigde in 1-1. Na een prachtige pass van Maradona scoorde de Braziliaan Careca 0-1. Napoli plaatste zich door het gelijkspel dankzij de eerdere 2-0 zege in het San Paolo-stadion van Napels voor de volgende ronde. In mei van deze UEFA Cup-editie zou Napoli de bekerfinale van VfB Stuttgart winnen, dankzij doelpunten van Careca en Maradona.
Maradona liet zich na afloop van de wedstrijd niet meer zien. Hij en het achtervolgende peloton waren na de wedstrijd ook niet meer in het Makedonia Plaza te vinden. Ze waren rechtstreeks naar huis gevlogen. Maradona met zijn briljanten ring voor zijn toenmalige vrouw Claudia Villafane.
guusvanholland 