Soms als ik over de Stationsstraat in Ermelo fietste zag ik hem op een terras zitten. Naast zijn vrouw. De ene keer achter een kop koffie, de andere keer achter een biertje, een enkele keer ook met een dikke sigaar in zijn mond. Onmiskenbaar Piet Schrijvers. Pontificaal vooraan, zodat iedereen hem kon zien en hij alles en iedereen kon zien. Dat dacht ik.
Dan aarzelde ik: zal ik nu naar hem toegaan en hem een hand geven? Ik deed het nooit. Waarom niet? Omdat ik dat te opdringerig vind, omdat ik te verlegen ben en omdat ik als journalist nooit zo intiem (dichtbij) met een sporter heb willen en kúnnen zijn. Bovendien zou hij me nooit gekend of herkend hebben. Zo bedacht ik, als excuus.
En dan was er nog een pijnlijke herinnering aan deze robuuste doelman. Eens stapte ik stoer op hem af, omdat ik vond dat het moest als eigenwijze, nieuwsgierige journalist. Zojuist had het gerucht de ronde gedaan dat de terugspeelbal op de keeper zou worden afgeschaft. De doelman zou de bal niet langer met de handen mogen raken na een terugspeelbal van een ploegmaat. Piet zat aan de bar van het spelershome van het voormalige Ajax-stadion De Meer. Ik tikte hem op de schouder en vroeg of ik hem wat mocht vragen. Dat mocht. Ik wilde weten wat hij als doelman van de nieuwe spelregel vond. Piet keek me niet eens aan, nam een slok van zijn koffie en zei bars: ‘Dat interesseert me geen barst. We zien wel.’
Geschrokken van dit barse antwoord, bedankte ik hem snel en sloop weg. Ik begreep dat Schrijvers niet zo blij zou zijn zodra de nieuwe regel werd ingevoerd, zo goed was hij als doelman ook weer niet met zijn voeten. Er zou dan zeker een moeilijke tijd voor hem aanbreken, zo meende ik.
Piet Schrijvers stond juist bekend als een ‘een hele lieve man’. Zo begreep ik later van medespelers en van mensen die hem kenden. Dat hij snauwend een antwoord op mijn (toch relevante?) vraag gaf, zal met zijn onzekerheid te maken hebben gehad of met het feit wie die rare snoeshaan was die hem die vraag stelde. Mogelijk was het zijn eigen verlegenheid. Ruwe bolster, blanke pit. En: twee verlegen mensen die elkaar aftastten, de een snauwend, de ander trillend van de zenuwen.
Toegegeven, ik was niet zo’n bewonderaar van Piet Schrijvers als keeper. Maar hij was toch ‘een grote meneer’? Jan van Beveren, Pim Doesburg, Nico van Zoghel en anderen spraken me meer aan. Bij FC Twente was hij naar mijn inschatting (ondanks zijn kolossale gewicht) nog een fantastische doelman, maar eenmaal bij Ajax en het Nederlands elftal begon me dat schreeuwende blok beton toch tegen te staan – hoe goed hij ook was.
Een mooi afscheid werd hem nauwelijks gegund. Maar Piet klaagde nooit. Hij ging naar PEC Zwolle, waarmee hij degradeerde en waar hij misprijzend ‘Het Lek van PEC’ en ‘De Bolle van Zwolle’ zou worden genoemd. Piet had niet het bravoure van een echte, grote keeper. Hij ging ook niet prat op zijn carrière. In zijn biografie las ik dat hij zich bij FC Twente meer op zijn plaats had gevoeld dan bij Ajax. In Enschede was hij, zoals de meeste spelers, semiprof en werkte hij naast het voetballen bij een betoncentrale. Mensen zoals hijzelf. Alleen miste hij daar de grote prijzen, zoals dat later bij Ajax (waar de spelers een grotere mond hadden) wel het geval was.
Pas veel later, zeker nu hij dood is (hij werd 75 jaar), besefte ik dat ‘De Beer van de Meer’ (hij schijnt meer dan 100 kilo te hebben gewogen) gewoon een verlegen man was die in het doel en zeker op het voetbalveld buiten zichzelf trad. Daar was hij De Man die elke aanvaller angst inboezemde en bijna niet te passeren was.
Nog zie ik hem zitten op het terras. Een grote, logge man die daar anoniem zat te zijn. Ik had hem op z’n minst één keer moeten begroeten, hem een hand had moeten geven en dan had moeten zeggen: ‘Jij bent toch Piet Schrijvers? Wat was jij een geweldige keeper, man. Fijn, dat ik jou hier tref. Het ga je goed, Piet. Geniet van de zon, van je vrouw Cathy en van je drankje.’
guusvanholland 
Geef een reactie