Dit is de zesde aflevering in de serie Wereldbekerbrieven over spelers, scheidsrechters, coaches en supporters (mensen die zich op het WK onderscheiden door sportief maar ook door onsportief gedrag). De Belgische sociaal betrokken voetbaljournalist Raf Willems en ik voeren een briefwisseling voor de website De Aanvoerders. (http://www.deaanvoerders.nl/nieuws)
Hier mijn antwoord op Rafs brief over Serey Die.
Waarde Raf,
Emoties, Raf. Mensen hebben ze in alle soorten en maten. Ik dus ook, vaak en zo extreem dat mijn hoofd ervan gaat tollen, ik ga zweten, mijn hart in de hoogste versnelling schiet, bang ben het niet meer aan te kunnen en om mij heen tast naar psychiatrische hulp. Ten einde raad ga ik mediteren. In de hoop dat ik (mijn geest en lichaam) tot rust kom en ik mijn emoties kan duiden.
Enkele jaren geleden besloot de bedrijfsarts mij na een burn-out psychologisch te laten onderzoeken. De test leidde tot een resultaat dat mij moest doen inzien dat ik mijn emoties moest leren filteren. Mijn zintuigen raakten bij voortduring overbelast, omdat ze te open stonden voor indrukken (als bij een alarmist) en ik daardoor de controle over mijn emoties verloor.
De ‘zeef’ die door een psychiater werd aangereikt, heb ik na enkele sessies afgeslagen. Dan maar te emotioneel. Zoals het me nu weer overkomt bij het voelen van de opwinding die voetbal teweegbrengt. Rationaliseren, relativeren dan wel negeren heeft geen zin. Zo ben ik nu eenmaal.
Toen ik zelf voetbalde, kon ik ook vaak mijn zinnen verliezen. Daarom wil ik voetballers van nu, spelend op een WK, wel begrijpen. En dan weet ik niet eens onder welke druk ze staan, opgelegd door de dolle opportunistische supporters, de betweterige vertegenwoordigers van de media en de talloze analisten. Er gaat wat adrenaline door het lijf van die voetballers.
En dan scheidsrechter zijn te midden van die opgewonden standjes die koste wat kost moeten winnen. Ik moet er niet aan denken. Ik zou het niet kunnen met mijn wankele gemoed. Of ik moet mijn emoties toch eens intensief leren filteren. Of nog meer mediteren?
Deze overpeinzingen woelen sinds het begin van het WK door mijn hoofd. Vooral nadat de Japanse scheidsrechter Yuichi Nichimura in de openingswedstrijd een beslissing nam ten gunste van thuisland Brazilië en ten nadele van Kroatië. Zou hij nu echt, zoals velen menen, op gezag van de organisatie en de FIFA de Brazilianen hebben bevoordeeld door zomaar een strafschop te geven? Mensen die onder druk staan doen rare dingen, Raf.
Als ik scheidsrechter was zou ik Bakary Gassama willen zijn. Als een op een WK debuterende scheidsrechter, nota bene uit Gambia. Eén dag maar, één wedstrijd maar. Zoals van Nederland-Chili. En dan gewoon doen wat je moet doen. Je niet laten leiden door emoties. Niet kijken naar namen en rugnummers. Wanneer de Nederlander Arjen Robben zich weer theatraal laat vallen en wanneer de Chileen Alexis Sanchez om een gele kaart vraagt, weet je niet eens wie dat zijn, sterker: welke roem ze hebben vergaard.
Het zijn allemaal slechts voetballers, en van allemaal wordt respect voor tegenstander en arbitrage verwacht. Maar in het vuur van de strijd zijn ze allemaal mensen, giert de adrenaline ongedoseerd door hun lijf, spelen onvermoede oerdriften op en hebben ze al gauw het motto Fair Play verdrongen.
De roep om videoarbitrage is groot. Maar ook met teruggedraaide tv-beelden wordt het spel waarschijnlijk niet vredelievender. De Rotterdamse filosoof Gijs van Oenen opperde eens de scheidsrechter af te schaffen. Net als bij straatvoetbal. Er ontstaat wat discussie, maar de spelers lossen het zelf op. ,,Spelers maken zichzelf wijs dat een overtreding mag, wanneer zij niet wordt opgemerkt of bestraft. Dat is het negatieve effect wanneer je mensen aanstelt om te oordelen over zaken die je zelf ook wel weet.’’
Ik vrees dat er oorlog op het veld uitbreekt. Maar ik begrijp zijn standpunt: scheidsrechters doen het toch nooit goed. Soms wel, zoals Bakary Gassama. Hij is mijn Aanvoerder dit keer. Een man die op die ene dag iets in zich had wat veel scheidsrechters van welke faam en naam ook vaak ontberen. Kalmte en overzicht. En dat onder immense druk. Scheidsrechter zijn, ik zou niet kunnen en toch niet willen. Ik laat me niet in de luren leggen door duikers, glijders en toneelspelers van welke naam en faam dan ook.
Ik ben niet gek. Dat weet jij ook wel, Raf.
Met vriendelijke groet aan de Rode Duivels,
Guus
Eerder verschenen:
21 juni http://www.deaanvoerders.nl/nieuws/63 (Serey Die)
19 juni http://www.deaanvoerders.nl/nieuws/62 (Chileense supporters)
17 juni http://www.deaanvoerders.nl/nieuws/61 (Mario Balotelli)
16 juni http://www.deaanvoerders.nl/nieuws/60 (Vicente Del Bosque)
13 juni http://www.deaanvoerders.nl/nieuws/59 (Xavi)
guusvanholland 
Guus, vanuit een zonnig Fazana in Istrie ben ik het volledig met je eens wat betreft de scheidsrechter. Deze man floot voortreffelijk zonder aanziens des persoons. Ik heb het toernooi bijna niet gevolgd, maar ik heb het vermoeden dat onze zuiderburen België wel eens hoge ogen kunnen gooien. Zie je binnenkort in het altijd mooie Bennekom.
Gr. Gert
LikeLike